Το χάνι

Στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, τα Τρίκαλα υπάρχει μια ταβέρνα «To Χάνι». Πετρόκτιστη, με ξύλινη επένδυση, μέσα έξω. Λέγεται πως έχει ωραίο φαγητό, κι ωστόσο ποτέ μου δεν πήγα προσωπικά να δοκιμάσω. Δεν έτυχε.

Όταν ήμουν πιτσιρίκι και πηγαίναμε κατά το χωριό, περνούσαμε απέξω, και πάντοτε μου μαγνήτιζε το βλέμμα. Θες γιατί βρισκόταν δυο βήματα πλάι στις ράγες ενός τραίνου ενεργού; Θες γιατί οι πελώριες (έτσι μου φαινόντουσαν τότε) πόρτες του μου θύμιζαν στάβλο και αναρωτιόμουν τι να κρύβεται άραγε εκεί μέσα; Θες γιατί το αυτοκίνητο έτρεχε γοργά κι εγώ πίσω από το τζάμι ποτέ δεν προλάβαινα να φτιάξω τις αλλόκοτες ιστορίες που ενίοτε σκαρφίζεται ο νους μου;

~ . ~

Το ραδιόφωνο για μήνες αφημένο στην συχνότητα του τρίτου προγράμματος της ελληνικής ραδιοφωνίας. Κάποιο απόγευμα έτυχε να αισθάνομαι αδιαθεσία και πήρα άδεια από την δουλειά. Τότε άκουσα την φωνή της. Μου τράβηξε ολοσδιόλου την προσοχή την στιγμή που έπλενα τα πιάτα στο νεροχύτη και το σπλατς σπλατς του νερού δυσχαίρενε την ακοή μου. Τέντωσα το αυτί να μην χάνω και τις πιο μικρές ανάσες κι εκείνες τις παύσεις που ενέτειναν την αδημονία της ανάγνωσης. Η χροιά της μου προκαλούσε ένα μυστήριο κι ένα είδος φόβου, χωρίς τον ίδιο τον φόβο. Ανεξήγητο. 

Και τότε το άκουσα. Το είπε η ίδια. Οι λέξεις βγήκαν από το στόμα της. Το χάνι κάηκε. Κάηκε; Κάηκε! Το χάνι κάηκε... πάει το χάνι. Το χάνι πάει...

Μ' έλουσε κρύος ιδρώτας και η ηχώ της φωνής της έτσι όπως έβγαινε από τα ραδιοκύμματα δυνάμωνε την απελπισία μου. Γιατί απελπισία ήταν αυτό που με είχε κυριεύσει. Μιαν απελπισία ανεξήγητη. Για ένα χάνι που δεν ήταν δικό μου. Για ένα χάνι που θα μπορούσε να είναι το δικό μου. Για ένα χάνι που θα μπορούσε να είναι το οτιδήποτε άλλο πέρα από χάνι. Σαν να ήταν ας πούμε η μάνα μου.

Η μάνα μου κάηκε... 

ή ας πούμε το σεντούκι, με τη χάλκινη κλειδωνιά στο κέντρο και το κόκκινο βελούδο στις γωνίες.

Το σεντούκι κάηκε...

ή η γαζία. 

Η γαζία κάηκε....

Μου κόπηκε η ανάσα και το σάλιο δεν κατέβαινε να υγράνει το ξερό λαρύγγι.  Χρειάστηκε να περάσουν κάμποσοι μήνες για να αναζητήσω το βιβλίο της. Και με το φως του λύκου επανέρχονται. Αυτήν την στιγμή βρίσκομαι στην σελίδα 58. Συνεπώς δεν μπορώ να έχω ολοκληρωμένη άποψη. Εάν σας αρέσουν οι εραλδικές ιστορίες μιας άλλης εποχής, εάν δεν σας αποθαρρύνουν οι πυκνογραμμένες σελίδες και το πολυτονικό σύστημα γραφής, τότε γιατί όχι;

Η ίδια γράφει:

"Χρησιμοποιῶ τόνους καὶ πνεύματα στὴ γραφή μου γιατὶ, πρὶν ἀπ᾿ ὅλα, μοῦ ἀρέσουν καὶ τ᾿ ἀγαπῶ· γιατὶ ἔτσι ἔμαθα τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα, ἔτσι μοῦ ἔμαθε ἡ ἴδια νὰ τὴ γράφω, καὶ ἔτσι ὑπάρχει μέσα μου ὡς «εἰκόνα» καὶ βίωμα: μὲ αὐτὲς τὶς μικρὲς φτεροῦγες πάνω ἀπὸ τὶς λέξεις... Προσωπικὰ δὲν σκοπεύω νὰ τὶς ἀποχωριστῶ καὶ κανένας ὑπουργικὸς νόμος ἢ «ἐκσυγχρονισμὸς» δὲν κατάφερε νὰ μὲ πείσει ὅτι δὲν χρειάζονται, δὲν χρησιμεύουν σὲ τίποτε. Γιὰ κάποια πράγματα ἔχω νὰ ἀντιτάξω ὅτι μᾶς χρησιμεύουν γιὰ τὴν ὀμορφιά τους —γιὰ τὴ παραξενιά τους—, μᾶς ὀφελοῦν ἀκριβῶς ἐπειδὴ μᾶς παιδεύουν καὶ λίγο ἀπὸ τὴ παιδική μας ἡλικία. 

 Στὶς μέρες μας, ἀφοῦ καταφέραμε νὰ κάνουμε τὸ δύσκολο δυσάρεστο —καὶ βέβαια, στὰ πρῶτα «δύσκολα» ἐντάξαμε καὶ τὸ πολυτονικό—, πηδήσαμε αἴφνης πάνω στὴν εὐκολία καὶ στὴν ἐν γένει ρηχότητα καὶ δὲ λέμε νὰ ξεκολλήσουμε ἀπὸ κεῖ. Παγίδα αὐτὴ ἡ εὐκολία καὶ βάλτος ἡ ρηχότητα".

υ.γ. Ανάγνωση βιβλίου για τον μήνα Σεπτέμβριο: Ζυράννα Ζατέλη ~ Και με το φως του λύκου επανέρχονται.

Μουσική επένδυση: Marcelo Zarvos ~ Morning Montage