Ο Σπίθας

 Δεν ξέρω γιατί, αλλά, πάντα φαντάζομαι τον Λέβιν με ξανθό μαλλί και τον Βρόνσκυ με καστανό σκούρο.

 
[Άσχετο.] 

 
Δεν ξέρω αν ποτέ σου έχεις διαβάσει Άννα Καρένινα, αλλά εάν έχεις, φαντάσου τώρα τους μουζίκους να ντύνονται σικέ και να κάνουν μια επίσκεψη από τα μέρη σου. Έτσι την έπαθα και πέρυσι. Κάπου εκεί, λίγο πριν το δεύτερο μέρος του βιβλίου άρχισαν να μπερδεύονται οι μουζίκοι με τους δικούς μου χωρικούς, ο Αλέξης Αλεξάνδροβιτς με τον δικό μου ήρωα πρωταγωνιστή, η Κίττυ με την δική μου κοπέλα… και πάει λέγοντας. Μόνο η Αννούλα δεν μας έκανε ποτέ την τιμή. Ίσως γιατί είχα κάνει απατεωνιά στην πλοκή, είχα κλέψει, κι είχα διαβάσει παρακάτω, αφήνοντας κάποια ενδιάμεσα κενά. 

Και μιας που εγώ το θεωρώ χείριστο κακό να διαβάζω έργα άλλων συγγραφέων την ίδια περίοδο που γράφω τα δικά μου, άφησα την Αννούλα ημιτελής.

Έπιασα πάλι φέτος, την ίδια εποχή, το ίδιο βιβλίο. Καλοκαιράκι ήταν και πέρσι. Και να σου πάλι, ξανά τα ίδια. Πλέον, δεν μπορώ να πω με σιγουριά εάν η ανάγνωση αυτού του βιβλίου είναι εφικτή μέχρι το τέλος του. Το διαφορετικό ετούτη την φορά είναι πως έχω βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου, και λέω να το κερδίσω.

Στο τραπέζι του μπαλκονιού τεντώνεται νωχελικά το βιβλίο. Ερωτοτροπώ με το ηχείο και λικνίζομαι σε μελωδίες που συνέθεσε ο Μάνος. Σταγόνες δροσιάς στην πόλη. Ο αέρας μυρίζει βροχή. Ο δρόμος μυρίζει βροχή. Τα φύλλα μυρίζουν βροχή. Το χρειαζόμουν αυτό το μπουρίνι. Στο σκρίνιο ραχατεύουν μπουκάλια ουίσκι από επισκέψεις οικογενειακών φίλων. Έχω πάρει την διάσημη χήνα  -the famous goose scotch whisky- και την έχω ρίξει στο ποτήρι μου.

«Εις υγείαν» λέει  και σηκώνει το ποτήρι του εις ένδειξη χαιρετισμού. Αυτός ξεφύτρωσε από το δικό μου μυαλό και όχι από του Τολστόι. «Καλά είμαστε…» αποκρίνομαι με μια φυσικότητα. «Αλλά;» ανταποκρίνεται στο προβληματισμένο μου ύφος. «Αλλά, να, μωρέ, να είχαμε κι έναν παπαγάλο»! Και να σου τος! Σκάει εμφάνιση και κάνει τα δικά του παπαγαλίστικα.

Το πουλί είναι έξυπνο. Πιάνει γρήγορα τα κόλπα με την τράπουλα. Στρίβει το κεφάλι του λοξά, έτσι όπως το συνηθίζουν οι παπαγάλοι, και με κοιτά λες κι είμαι ο αφέντης του. Ύστερα σκαρφαλώνει στον ώμο μου.

-Γνωρίζεστε; με ρωτά και κατεβάζει το αλκοόλ στο λαρύγγι του.

-Αμέ, πώς δεν τον ξέρω!

-Ποιος είναι ντε;

-Ο Σπίθας!

υ.γ Ανάγνωση βιβλίου για τον μήνα Αύγουστο: Λέων Τολστόι ~ Άννα Καρένινα.

Μουσική επένδυση: Σταύρος Λάντσιας ~ Τοπ καπί