Η ζέση του πόθου

Λιώνει το σπαρματσέτο στο καμινέτο…

επάνω του θε ν’ ακουμπήσει σφραγίδας αποτύπωμα.

Κείθ’ εσωκλείεται

η ζέση του πόθου μου.

Ρήματα. Κυρίως. Διάσπαρτα άρθρα. Μερικά ουσιαστικά. Επίθετα διόλου σχεδόν. Κι ίσως -αν θυμάμαι σωστά- ένα επίρρημα να υπογραμμίζει στο τέλος το υστερόγραφο.

υ.γ. Καλώς.

Το σώμα μου αναδίδει έρωτα. Σε κάθε του κίνηση. Αθέλητα. Ασυνείδητα. Πώς αλλιώς να το πω; Δ ό λ ι α . Κι είναι κινήσεις καθημερινές, τετριμμένες. Πώς αλλιώς να το πω; Ρ ο υ τ ι ν ι ά ρ ι κ ε ς .

Ο έρωτας κραδαίνει το κορμί μου μ’ ένα «έσω παρών».

~.~

«Το ξέρω πως είσαι τρυφερή. Το ξέρω πως είσαι ευαίσθητη». Μου ψιθύρισες την στιγμή που άφηνες το φιλί σου στον ακάλυπτο ώμο μου. «Τώρα, όμως, θέλω να μου φανερώσεις εκείνην που κρύβεις στην σκοτεινή σελίδα σου».

~.~

Κι έτσι όπως θα βγαίνεις

λ α θ ρ α ί α

από το καμαρίνι μου

από την πίσω πόρτα

θα βάζω το μηχάνημα προβολής να παίζει το πολυκαιρισμένο φιλμ. Θα βουλιάζω στο κάθισμά μου. Σε κάθε αλλαγή εικόνας θα ακούγεται κι ένα κλικ. Θα αφήνω τον επαναλαμβανόμενο κρότο να με υπνωτίζει.

Ναι। Τώρα που το σκέφτομαι, εσύ, πάντα θα φεύγεις. Λαθραία. Κι εγώ, εμπρός, θα ανοίγω αυλαία.

Μουσική επιλογή: Vinicio Capossela~ Ovunque proteggi