Λαχτάρισμα

Το να λείπει…

να [σου] λείπει…

έχει την δική του γλύκα μες τον πόνο.

Και πώς να μην; Είναι σαν… χα… [γελάω]. Κι αλήθεια ξέρεις γιατί γελάω; Σαν κάτι φτάσει στην κορύφωσή του κι ολοκληρωθεί, αντίστροφα έρχονται τα βήματα. Η ολοκλήρωση, δένει την αρχή του κύκλου με το τέλος, κι εσύ μετά γυρνάς-γυρνάς, επάνω στις στρογγυλεμένες αναμνήσεις, ζαλίζεσαι, ώσπου να πέσεις.

Και θυμάσαι… θυμάσαι… πως είπε το ένα, πως έπραξε το άλλο, πως άγγιζε, πως [σε] άγγιζε,

πως μύριζε, πως [σε] μύριζε, πως φιλούσε τις πληγές.

Και δεν είναι που σταμάτησε να νανουρίζει τις πληγές, είναι που άνοιξε άλλες βαθύτερες, δικές του, και δεν θες [στ’ αλήθεια] δεν θες κανείς να σου τις φιλήσει. Γιατί θα χαθεί… θα χαθεί μες την ανάμνηση. Κι αυτό δεν το θες. Πόσο καθόλου δεν το θες.

Γι’ αυτό σου λέω...

το να λείπει…

να [σου] λείπει…

έχει την δική του γλύκα μες τον πόνο.

(( Γλυκάδι ΜοΥ )) μονολόγησε ο αναστεναγμός και το ~ αχ ~ φώλιασε στο δεξί γοβάκι.

Από τότε, η Νόα φορεί μονάχα το αριστερό, ενώ το άλλο το δεξί, το κρατεί στο χέρι. Κι έτσι που παράταιρα περπατά, παραπαίει.

Μουσική επένδυση: Yasmin Levy ~ Una noche mas