Μπορείς να το πεις και... πες το όπως θες!

Αναγνώσεις μηνός Σεπτεμβρίου:
C. S. Forester ~ Οι Καταζητούμενες
Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι ~ Ο παίκτης

Δεν ήταν το χρώμα των ματιών της. Υπήρχαν πολλά ζευγάρια τέτοια μάτια. Άλλωστε, τα δικά της μάτια δεν είχαν αυτό το χρώμα. Τα μαλλιά της όμως, ναι, τα μαλλιά της, θα μπορούσε με βεβαιότητα να πει πως του θύμιζαν εκείνο το κεφαλάκι που κάποτε κρατούσε στα χέρια του. Τα μαλλιά της, λοιπόν. Όχι. Όχι. Ούτε τα μαλλιά της.  Το δέρμα της. Το λευκό της δέρμα πόσο ήθελε πάλι να το αγγίξει.

Διέσχισε το διάδρομο που τους χώριζε και στάθηκε κοντά της. Τα πόδια του, άρχισε να τα νιώθει να λυγίζουν στη σκέψη πως, ίσως και να ήταν εκείνη. Μα πώς; Πώς θα μπορούσε να είναι εκείνη; Το ήθελε με όλη τη δύναμη του χτύπου της καρδιάς του, τον οποίο άκουγε τώρα ξεκάθαρα με την ίδια ευκρίνεια που άκουγε τη φωνή μες το κεφάλι του. Ναι, αυτή είναι, αναθάρρησε. Ποιά άλλη θα περνούσε τα δαχτυλά της ανάμεσα στα ράφια ανακαλύπτοντας τίτλους βιβλίων από δεύτερο χέρι;  Ήθελε να ψιθυρίσει το όνομά της, να το ακούσει μόνο αυτή. Ήθελε να προφέρει πάλι αυτό το όνομα το τόσο κοινό κι ωστόσο μόνο δικό της. Καμία άλλη δεν τη λέγανε έτσι. Ήθελε να πει πάλι αυτό το όνομα λες και τη στιγμή της εκφοράς θα γινόταν και πάλι δική του, πάλι ξανά, αυτή η ηδονή για τόσο όσο θα διαρκούσε να πει το όνομά της.

«Αρχίζει να καταντά λιγάκι ενοχλητικό δε νομίζεις»; Η φωνή της ήχησε παράφωνα ξενική στα αυτιά του. Δεν ήταν εκείνη. Όχι - όχι. Πώς μπόρεσε να πιστέψει κάτι τέτοιο; Δεν ήταν το χρώμα των ματιών της. Ίσως, η ένταση. Από την τελευταία φορά που την είδε, είχαν περάσει αμέτρητα ζευγάρια μάτια μέσα από τα δικά του, αλλά τους έλειπαν η ένταση. Η ένταση που έβαζε εκείνη σε κάθε συναίσθημα με το οποίο καταπιανόταν. Ίσως και να μην ήταν ακριβώς αυτό που του στοίχιζε. Ίσως να ήταν μονάχα η ένταση με την οποία τον διεκδικούσε. Η ένταση στο βλέμμα, την αναπνοή, το φιλί. Στην σκέψη. Γιατί να μην είσαι εσύ, σκέφτηκε. Θα του έφτανε και μόνο να τη δει. Ίσως, πάλι, όχι.

Μουσική επιλογή: Ane Brun ~ To Let Myself Go