Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2019

Από τις ιστορίες Εκείνη & Εκείνος



Αναγνώσματα Οκτωβρίου 2019:
Ε.Μ. Φόρστερ: 1. Εκεί όπου οι άγγελοι φοβούνται να διαβούν 
     2. Επιστροφή στο Χάουαρντς Εντ




Οι σταγόνες κυλούσαν στα λουστρινένια μποτάκια της. Είχε ξυλιάσει. Η υγρασία έφταιγε που ένιωθε τα κόκκαλά της να πονάνε. Παλιόκαιρος, είπε και πέταξε τη γόπα. Δεν κάπνιζε αλλά ήθελε απελπισμένα να καπνίσει τα τσιγάρα του. Ένιωσε την αηδία στο άδειο της στομάχι. Έριξε πίσω την κουκούλα από τη γκρίζα βαμβακερή ζακέτα κι ύστερα κατέβασε το κεφάλι της προς τα κάτω, ανάμεσα στα γόνατά της. Τίναξε τα μαλλιά της ανακατεύοντάς τα με τα δάχτυλά της για να επαναφέρει λίγο από το χαμένο τους όγκο. Παλιόκαιρος, ξανάπε και ίσιαξε το κεφάλι της με μια κίνηση σαν σε άλογο που τινάζει τη χαίτη του. 

Το μικρόβιο της Κινηματογραφικής Λέσχης το είχε κολλήσει από εκείνον. Κάθε Τρίτη βράδυ ήταν για εκείνη μια συνήθεια που έγινε ζωή. Θα έπρεπε να ήταν άρρωστη για να ξεφύγει από τη ρουτίνα της. Για εκείνη, η εβδομάδα δε ξεκινούσε κάθε Δευτέρα πρωί αλλά κάθε Τρίτη βράδυ. Ήταν η αρχή που σηματοδοτούσε την πορεία των μετέπειτα ημερών ώσπου να ξανάρθει πάλι το βράδυ της Τρίτης. 

Οι υπεύθυνοι της Λέσχης την αναγνώριζαν ως δικό τους άνθρωπο, σχεδόν είχαν ξεχάσει πως κάποτε σχετιζόταν με εκείνον και πως εκείνος υπήρξε το διαβατήριό της για να παρεισφρήσει στα άδυτα των δικών τους δωματίων. Η μυρωδιά εκείνου μπορεί να είχε ξεχαστεί σταδιακά από την ημέρα που τα βρόντηξε, αλλά η δική της αποτυπωνόταν επάνω σε καθετί που άγγιζε, λες και δεν ψέκαζε το άρωμά της πίσω από τους λοβούς των αυτιών της αλλά στα μήλα των δαχτύλων της. Την περίμεναν κι όταν αργούσε να φανεί ή δεν εμφανιζόταν κάτι έλειπε από την εβδομάδα τους.




Όταν πέρασε μέσα στο γραφειάκι, οι τρεις άντρες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. Ποιός θα της το έλεγε; Κανείς δεν τολμούσε. Γαμώτο, κάποιος πρέπει να της το πει, είπε το νιάνιαρο -έτσι τον αποκαλούσε γιατί ήταν ο μεγαλύτερος της παρέας. Το ξέρω, τους είπε αποφασιστικά και σκάναρε τα μάτια τους. Το ξέρω.  

 






Μουσική επιλογή: Ane Brun ~ Oh Love
                  Ane Brun ~ One





Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2019

Μπορείς να το πεις και... πες το όπως θες!

Αναγνώσεις μηνός Σεπτεμβρίου:
C. S. Forester ~ Οι Καταζητούμενες
Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι ~ Ο παίκτης




Δεν ήταν το χρώμα των ματιών της. Υπήρχαν πολλά ζευγάρια τέτοια μάτια. Άλλωστε, τα δικά της μάτια δεν είχαν αυτό το χρώμα. Τα μαλλιά της όμως, ναι, τα μαλλιά της, θα μπορούσε με βεβαιότητα να πει πως του θύμιζαν εκείνο το κεφαλάκι που κάποτε κρατούσε στα χέρια του. Τα μαλλιά της, λοιπόν. Όχι. Όχι. Ούτε τα μαλλιά της.  Το δέρμα της. Το λευκό της δέρμα πόσο ήθελε πάλι να το αγγίξει.

Διέσχισε το διάδρομο που τους χώριζε και στάθηκε κοντά της. Τα πόδια του, άρχισε να τα νιώθει να λυγίζουν στη σκέψη πως, ίσως και να ήταν εκείνη. Μα πώς; Πώς θα μπορούσε να είναι εκείνη; Το ήθελε με όλη τη δύναμη του χτύπου της καρδιάς του, τον οποίο άκουγε τώρα ξεκάθαρα με την ίδια ευκρίνεια που άκουγε τη φωνή μες το κεφάλι του. Ναι, αυτή είναι, αναθάρρησε. Ποιά άλλη θα περνούσε τα δαχτυλά της ανάμεσα στα ράφια ανακαλύπτοντας τίτλους βιβλίων από δεύτερο χέρι;  Ήθελε να ψιθυρίσει το όνομά της, να το ακούσει μόνο αυτή. Ήθελε να προφέρει πάλι αυτό το όνομα το τόσο κοινό κι ωστόσο μόνο δικό της. Καμία άλλη δεν τη λέγανε έτσι. Ήθελε να πει πάλι αυτό το όνομα λες και τη στιγμή της εκφοράς θα γινόταν και πάλι δική του, πάλι ξανά, αυτή η ηδονή για τόσο όσο θα διαρκούσε να πει το όνομά της.

«Αρχίζει να καταντά λιγάκι ενοχλητικό δε νομίζεις»; Η φωνή της ήχησε παράφωνα ξενική στα αυτιά του. Δεν ήταν εκείνη. Όχι - όχι. Πώς μπόρεσε να πιστέψει κάτι τέτοιο; Δεν ήταν το χρώμα των ματιών της. Ίσως, η ένταση. Από την τελευταία φορά που την είδε, είχαν περάσει αμέτρητα ζευγάρια μάτια μέσα από τα δικά του, αλλά τους έλειπαν η ένταση. Η ένταση που έβαζε εκείνη σε κάθε συναίσθημα με το οποίο καταπιανόταν. Ίσως και να μην ήταν ακριβώς αυτό που του στοίχιζε. Ίσως να ήταν μονάχα η ένταση με την οποία τον διεκδικούσε. Η ένταση στο βλέμμα, την αναπνοή, το φιλί. Στην σκέψη. Γιατί να μην είσαι εσύ, σκέφτηκε. Θα του έφτανε και μόνο να τη δει. Ίσως, πάλι, όχι.

Μουσική επιλογή: Ane Brun ~ To Let Myself Go

Οι θεατρικές παραστάσεις σε τίτλους

Αυλαία σημαίνει . . .

Αυλαία σημαίνει . . .
(( δυο σανίδια κι ένας πόθος .! ))

Θιασώτες