η φαιδρότητα της Φαίδρας

Κάπως έτσι σκέφτομαι τον εαυτό μου τις τελευταίες ημέρες. Με αυτόν τον χαρακτηρισμό και το όνομα του τίτλου.

Σκέψου το...

ένα καπελάκι, ένα μπαστουνάκι και λίγο από χιουμοριστική διάθεση βλάπτει σοβαρά τα ζωτικά νεύρα των κατσούφηδων.

Ο Οκτώβρης πέρασε προ πολλού  κι έχασα λίγο από το στοίχημά μου. 

Στο γραφείο μου, αξιόλογοι τίτλοι βιβλίων πρόχειρα γραμμένοι σε χαρτάκια post it.
Χρειάζομαι, ωστόσο, μια ανάσα χρόνου. 

Για αυτόν τον μήνα αποκλειστικά: σκίτσο-γελοιογραφίες.
Κάθε Κυριακή με την εφημερίδα το Έθνος…

 

υ.γ. Ανάγνωση για τον μήνα Νοέμβριο: Άρκάς ~ Κόμικς

Μουσική επένδυση: Αρλέτα ~ Ο λύκος

Το χάνι

Στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, τα Τρίκαλα υπάρχει μια ταβέρνα «To Χάνι». Πετρόκτιστη, με ξύλινη επένδυση, μέσα έξω. Λέγεται πως έχει ωραίο φαγητό, κι ωστόσο ποτέ μου δεν πήγα προσωπικά να δοκιμάσω. Δεν έτυχε.

Όταν ήμουν πιτσιρίκι και πηγαίναμε κατά το χωριό, περνούσαμε απέξω, και πάντοτε μου μαγνήτιζε το βλέμμα. Θες γιατί βρισκόταν δυο βήματα πλάι στις ράγες ενός τραίνου ενεργού; Θες γιατί οι πελώριες (έτσι μου φαινόντουσαν τότε) πόρτες του μου θύμιζαν στάβλο και αναρωτιόμουν τι να κρύβεται άραγε εκεί μέσα; Θες γιατί το αυτοκίνητο έτρεχε γοργά κι εγώ πίσω από το τζάμι ποτέ δεν προλάβαινα να φτιάξω τις αλλόκοτες ιστορίες που ενίοτε σκαρφίζεται ο νους μου;

~ . ~

Το ραδιόφωνο για μήνες αφημένο στην συχνότητα του τρίτου προγράμματος της ελληνικής ραδιοφωνίας. Κάποιο απόγευμα έτυχε να αισθάνομαι αδιαθεσία και πήρα άδεια από την δουλειά. Τότε άκουσα την φωνή της. Μου τράβηξε ολοσδιόλου την προσοχή την στιγμή που έπλενα τα πιάτα στο νεροχύτη και το σπλατς σπλατς του νερού δυσχαίρενε την ακοή μου. Τέντωσα το αυτί να μην χάνω και τις πιο μικρές ανάσες κι εκείνες τις παύσεις που ενέτειναν την αδημονία της ανάγνωσης. Η χροιά της μου προκαλούσε ένα μυστήριο κι ένα είδος φόβου, χωρίς τον ίδιο τον φόβο. Ανεξήγητο. 

Και τότε το άκουσα. Το είπε η ίδια. Οι λέξεις βγήκαν από το στόμα της. Το χάνι κάηκε. Κάηκε; Κάηκε! Το χάνι κάηκε... πάει το χάνι. Το χάνι πάει...

Μ' έλουσε κρύος ιδρώτας και η ηχώ της φωνής της έτσι όπως έβγαινε από τα ραδιοκύμματα δυνάμωνε την απελπισία μου. Γιατί απελπισία ήταν αυτό που με είχε κυριεύσει. Μιαν απελπισία ανεξήγητη. Για ένα χάνι που δεν ήταν δικό μου. Για ένα χάνι που θα μπορούσε να είναι το δικό μου. Για ένα χάνι που θα μπορούσε να είναι το οτιδήποτε άλλο πέρα από χάνι. Σαν να ήταν ας πούμε η μάνα μου.

Η μάνα μου κάηκε... 

ή ας πούμε το σεντούκι, με τη χάλκινη κλειδωνιά στο κέντρο και το κόκκινο βελούδο στις γωνίες.

Το σεντούκι κάηκε...

ή η γαζία. 

Η γαζία κάηκε....

Μου κόπηκε η ανάσα και το σάλιο δεν κατέβαινε να υγράνει το ξερό λαρύγγι.  Χρειάστηκε να περάσουν κάμποσοι μήνες για να αναζητήσω το βιβλίο της. Και με το φως του λύκου επανέρχονται. Αυτήν την στιγμή βρίσκομαι στην σελίδα 58. Συνεπώς δεν μπορώ να έχω ολοκληρωμένη άποψη. Εάν σας αρέσουν οι εραλδικές ιστορίες μιας άλλης εποχής, εάν δεν σας αποθαρρύνουν οι πυκνογραμμένες σελίδες και το πολυτονικό σύστημα γραφής, τότε γιατί όχι;

Η ίδια γράφει:

"Χρησιμοποιῶ τόνους καὶ πνεύματα στὴ γραφή μου γιατὶ, πρὶν ἀπ᾿ ὅλα, μοῦ ἀρέσουν καὶ τ᾿ ἀγαπῶ· γιατὶ ἔτσι ἔμαθα τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα, ἔτσι μοῦ ἔμαθε ἡ ἴδια νὰ τὴ γράφω, καὶ ἔτσι ὑπάρχει μέσα μου ὡς «εἰκόνα» καὶ βίωμα: μὲ αὐτὲς τὶς μικρὲς φτεροῦγες πάνω ἀπὸ τὶς λέξεις... Προσωπικὰ δὲν σκοπεύω νὰ τὶς ἀποχωριστῶ καὶ κανένας ὑπουργικὸς νόμος ἢ «ἐκσυγχρονισμὸς» δὲν κατάφερε νὰ μὲ πείσει ὅτι δὲν χρειάζονται, δὲν χρησιμεύουν σὲ τίποτε. Γιὰ κάποια πράγματα ἔχω νὰ ἀντιτάξω ὅτι μᾶς χρησιμεύουν γιὰ τὴν ὀμορφιά τους —γιὰ τὴ παραξενιά τους—, μᾶς ὀφελοῦν ἀκριβῶς ἐπειδὴ μᾶς παιδεύουν καὶ λίγο ἀπὸ τὴ παιδική μας ἡλικία. 

 Στὶς μέρες μας, ἀφοῦ καταφέραμε νὰ κάνουμε τὸ δύσκολο δυσάρεστο —καὶ βέβαια, στὰ πρῶτα «δύσκολα» ἐντάξαμε καὶ τὸ πολυτονικό—, πηδήσαμε αἴφνης πάνω στὴν εὐκολία καὶ στὴν ἐν γένει ρηχότητα καὶ δὲ λέμε νὰ ξεκολλήσουμε ἀπὸ κεῖ. Παγίδα αὐτὴ ἡ εὐκολία καὶ βάλτος ἡ ρηχότητα".

υ.γ. Ανάγνωση βιβλίου για τον μήνα Σεπτέμβριο: Ζυράννα Ζατέλη ~ Και με το φως του λύκου επανέρχονται.

Μουσική επένδυση: Marcelo Zarvos ~ Morning Montage

Ο Σπίθας

 Δεν ξέρω γιατί, αλλά, πάντα φαντάζομαι τον Λέβιν με ξανθό μαλλί και τον Βρόνσκυ με καστανό σκούρο.

 
[Άσχετο.] 

 
Δεν ξέρω αν ποτέ σου έχεις διαβάσει Άννα Καρένινα, αλλά εάν έχεις, φαντάσου τώρα τους μουζίκους να ντύνονται σικέ και να κάνουν μια επίσκεψη από τα μέρη σου. Έτσι την έπαθα και πέρυσι. Κάπου εκεί, λίγο πριν το δεύτερο μέρος του βιβλίου άρχισαν να μπερδεύονται οι μουζίκοι με τους δικούς μου χωρικούς, ο Αλέξης Αλεξάνδροβιτς με τον δικό μου ήρωα πρωταγωνιστή, η Κίττυ με την δική μου κοπέλα… και πάει λέγοντας. Μόνο η Αννούλα δεν μας έκανε ποτέ την τιμή. Ίσως γιατί είχα κάνει απατεωνιά στην πλοκή, είχα κλέψει, κι είχα διαβάσει παρακάτω, αφήνοντας κάποια ενδιάμεσα κενά. 

Και μιας που εγώ το θεωρώ χείριστο κακό να διαβάζω έργα άλλων συγγραφέων την ίδια περίοδο που γράφω τα δικά μου, άφησα την Αννούλα ημιτελής.

Έπιασα πάλι φέτος, την ίδια εποχή, το ίδιο βιβλίο. Καλοκαιράκι ήταν και πέρσι. Και να σου πάλι, ξανά τα ίδια. Πλέον, δεν μπορώ να πω με σιγουριά εάν η ανάγνωση αυτού του βιβλίου είναι εφικτή μέχρι το τέλος του. Το διαφορετικό ετούτη την φορά είναι πως έχω βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου, και λέω να το κερδίσω.

Στο τραπέζι του μπαλκονιού τεντώνεται νωχελικά το βιβλίο. Ερωτοτροπώ με το ηχείο και λικνίζομαι σε μελωδίες που συνέθεσε ο Μάνος. Σταγόνες δροσιάς στην πόλη. Ο αέρας μυρίζει βροχή. Ο δρόμος μυρίζει βροχή. Τα φύλλα μυρίζουν βροχή. Το χρειαζόμουν αυτό το μπουρίνι. Στο σκρίνιο ραχατεύουν μπουκάλια ουίσκι από επισκέψεις οικογενειακών φίλων. Έχω πάρει την διάσημη χήνα  -the famous goose scotch whisky- και την έχω ρίξει στο ποτήρι μου.

«Εις υγείαν» λέει  και σηκώνει το ποτήρι του εις ένδειξη χαιρετισμού. Αυτός ξεφύτρωσε από το δικό μου μυαλό και όχι από του Τολστόι. «Καλά είμαστε…» αποκρίνομαι με μια φυσικότητα. «Αλλά;» ανταποκρίνεται στο προβληματισμένο μου ύφος. «Αλλά, να, μωρέ, να είχαμε κι έναν παπαγάλο»! Και να σου τος! Σκάει εμφάνιση και κάνει τα δικά του παπαγαλίστικα.

Το πουλί είναι έξυπνο. Πιάνει γρήγορα τα κόλπα με την τράπουλα. Στρίβει το κεφάλι του λοξά, έτσι όπως το συνηθίζουν οι παπαγάλοι, και με κοιτά λες κι είμαι ο αφέντης του. Ύστερα σκαρφαλώνει στον ώμο μου.

-Γνωρίζεστε; με ρωτά και κατεβάζει το αλκοόλ στο λαρύγγι του.

-Αμέ, πώς δεν τον ξέρω!

-Ποιος είναι ντε;

-Ο Σπίθας!

υ.γ Ανάγνωση βιβλίου για τον μήνα Αύγουστο: Λέων Τολστόι ~ Άννα Καρένινα.

Μουσική επένδυση: Σταύρος Λάντσιας ~ Τοπ καπί

( ερω ) ~ ( ναρκω ) τικό ;

A puppeteer

plus a jazz piano

equals

an erotical moment

full of seduction.

Έγειρε το κεφάλι της παίρνοντας κλίση προς τα αριστερά. Οι φρεσκολουσμένες ανάλαφρες μπούκλες της ίσα που άγγιζαν το γυμνό του μηρό. Ανταλλάζουν βλέμματα αποπλάνησης.
-Στάσου εκεί. Θέλω να σου πω κάτι.
[Περιμένει χωρίς να μεταφέρει το βλέμμα της αλλού].
-Είσαι όμορφη.
[Αυτό δεν το περίμενε. Δεν την είχε συνηθίσει σε κάτι τέτοια, παρά μόνο σε ερωτόλογα].
Φιλιούνται και οι γλώσσες τους αυθαδιάζουν.
Λίγο αργότερα δαγκώνει τα χείλη της. Δυστυχώς, γι’ αυτήν, έμαθε κι αυτό να το αποκωδικοποιεί.
-Είσαι όμορφη.
[Ξανάπε, τη στιγμή που εκείνη έγερνε τις μπούκλες της στο γυμνό του στέρνο].

Μουσική επένδυση: Dinah Washington ~1) Softly Baby, 2) Mad about the boy
John Coltrane ~ While My Lady Sleeps