Νύχτωσε στην Πολιτεία.
Το καραβάνι έπαψε να κινείται.
Οι συζητήσεις απ’ ώρα σίγησαν. Οι γηραιότεροι πλάγιασαν αποκαμωμένοι.
Οι φωτιές έκαψαν κάθε σκέψη. Το χώμα καπνίζει τη στάχτη.
Τα άλογα δροσίζονται στον ποταμό. Η χαίτη μαστιγώνει τον αέρα.
Συριγμός.
Στο μαύρο ντυμένη. Τα χείλη στο κόκκινο.
Δίχως μαργαριτάρι στο λαιμό.
Το φιλί του ό λ ο και κατεβαίνει.
Κυλά στην γάμπα της.
Με τα ακροδάχτυλά του
αφήνει ερωτικά χάδια στην πατούσα του ποδιού της.
-Το πέλμα σου γύρευα.
-Το πέλμα μου;
-Ναι, να αναδείξω τον θησαυρό μου.
Τη νύχτα που εκείνος θα περάσει στο πόδι της
το μποέμικο γοβάκι,
εκείνη θα του δοθεί.
-Δεν ανασαίνω χωρίς εσένα.
-Αχ.
-Είσαι ο άνθρωπός μου.
-Μην τα λες αν δεν τα εννοείς.
-Έρωτα σου κάνω αγάπη μου.
-Μπαίνουν μέσα μου. Γλυκαίνουν την καρδιά μου.
-Κλεισμένη μέσα στην αγκαλιά μου και χανόμαστε σε έρωτα.
-Δεν νιώθω χωρίς εσένα. Δεν χαίρομαι. Δεν υπάρχω.
-Ωωω χάσιμό μου. Ωω ωωω ψυχούλα μου.
-Μην τα λες μπαίνουν μέσα μου.
-Ωωωωωω αγάπη μου.
((ψιθυρίσματα που άφησαν πριν ολότελα ξημερώσει))
Γοβάκι φορεί μποέμικο. Μποέμισσά ΤοΥ την φωνάζει.
Καπέλο φορεί μποέμικο. Μποέμη ΤηΣ τον φωνάζει.
Οι αστραπές, όμως, προμήνυαν βροχή.
Έτσι κι έγινε.
~ nella pioggia ~
Μες τη βροχή ανταλλάζουν βλέμματα.
-Θα φύγω.
Δυο φιλιά ξεβαμμένα από κόκκινο του δίνει.
Παρακαλώ ΣΕ μη στάζεις άλλο πόνο.
Άηχη. Σβησμένη. Νεκρή.
Η μποέμισσα πάγωσε.
Μη ζητάς να μάθεις για τους μποέμηδες
να σου αρκεί που ο έΝας ήρθε
κι ας έφυγε μετά.
Εκλεκτή ως ήσουν.
Μουσική επιλογή: Vinicio Capossela ~ Nella Pioggia
Από εδώ,
η τελευταία στάση
στα φανερά.
